Orzech sercowaty (Juglans sachalinensis var. cordiformis lub inaczej Juglans cordiformis, J. sieboldiana var. cordiformis, Juglans ailantifolia var. cordiformis jest uprawianą w Japonii owocową odmianą orzecha ajlantolistnego (japońskiego).
OPIS:
Orzech sercowaty ma wszystkie walory typowego orzecha ailantolistnego – szybki wzrost, wspaniałe nawet metrowej długości liście, owoce zebrane zwykle po 6-15 sztuk (czasem nawet więcej). Na dodatek jego 3-centymetrowe orzechy sercowatego kształtu mają cienką, łatwą do rozkruszenia skorupę a ich miąższ uważany jest za najsmaczniejszy ze wszystkich orzechów. Jest wyraźnie słodki, zupełnie pozbawiony przykrej goryczy właściwej np. orzechom włoskim.
W Japonii i wschodniej Azji uprawianych jest wiele kultywarów (odmian uprawnych) tej odmiany, w Ameryce wyhodowano wiele cennych odmian krzyżując orzechy sercowate z amerykańskimi orzechami szarymi Juglans cinerea. O sadach orzechowych w Kanadzie można poczytać tutaj: http://www.songonline.ca/nuts/heartnut.htm
W młodości orzechy sercowate rosną bardzo szybko, zaczynają owocować w wieku 4-7 lat gdy mają 2-3 metry wysokości. Rosnące na stanowiskach słonecznych będą po latach kilkunastometrowymi drzewami z zaokrągloną, luźną koroną.
Liście nawet metr długie złożone z 11-17 listków jesienią pięknie przebarwiają się na żółto.
Bardzo efektownie wyglądają drzewa podczas kwitnienia w maju – czerwone kwiatki żeńskie na końcach pędów i kwiatki męskie zebrane są w kotki około 20-centymetrowej długości.
UPRAWA:
Orzechy sercowate są zupełnie odporne na mrozy w całej Polsce. Mogą rosnąć na niemal każdej glebie – słabiej rosną na glebach suchych i jałowych oraz bardzo kwaśnych. .
Wszystkie orzechy nie lubią przesadzania, dlatego również sercowate na miejsca stałe należy sadzić już młode.Podobnie z cięciem (też nie lubią) – jeśli trzeba, to należy przycinać zimą lub w pełni wegetacji. Nie należy ciąć wiosną – „płacze”.
