Grujecznik japoński (Cercidiphyllum japonicum) pochodzi, jak sama nazwa wskazuje, z Japonii.
OPIS:
Najwyższe w Polsce grujeczniki osiągają 20 metrów wysokości, ale zwykle pozostają drzewkami kilkumetrowymi, często są wielopniowe.
Grujeczniki są piękne o każdej porze roku. Przed rozwojem liści gałązki pokrywają się mgiełką drobnych czerwonawych kwiatków. Rozwijające się grujecznikowe listki są czerwonobrązowe i fioletowe, w pełni wegetacji liście mają odcień niebieskawy. Jesienią grujeczniki przebarwiają się na jaskrawe kolory – od żółtego do czerwonego (odcienie czerwonego przeważają zwykle na glebach kwaśnych).
Więdnące lub opadające liście grujecznika wydzielają intensywną woń pierników – od tego wzięła się niemiecka nazwa „Japanischer Kuchenbaum” czyli „japońskie drzewo ciastkowe”.
Pokrój i wygląd grujeczników zależy bardzo od stanowiska na jakim rosną. W słońcu mają mniejsze liście, skośnie wzniesione gałęzie i regularną stożkową koronę. W miejscach ocienionych liście są większe, długie gałązki przewisają.
Bardzo dobrze znosi przycinanie, można z niego tworzyć piękne żywopłoty.
UPRAWA:
Odporny na mrozy, czasem cierpi od majowych przymrozków (marzną młode listki).
Doskonale rośnie nawet w głębokim cieniu. Jeśli ma rosnąć na stanowisku słonecznym, to gleba powinna być wilgotna. Na suchej i ubogiej rośnie słabo, ma drobne liście, często gubi je już w końcu sierpnia.
Nie lubi przesadzania.
