Dąb błotny (Quercus palustris) występuje w centralnych i północnowschodnich rejonach Stanów Zjednoczonych i w Kanadzie.
OPIS:
W lasach, na żyznych i wilgotnych glebach dęby błotne osiągają nawet 20-30 metrów wysokości.
Dęby błotne są chyba najczęściej sadzonymi drzewami w miastach i terenach zieleni w Stanach Zjednoczonych. Popularność zyskała za sprawą niepospolitej urody i walorów użytkowych:
-dąb błotny jest jednym z najszybciej rosnących dębów. Dziesięcioletni -w dobrych warunkach- będzie pięciometrowym drzewem ze stożkowatą koroną.
– bardzo regularny pokrój drzew rosnących na stanowiskach słonecznych przez całe ich życie. Zawsze mają prosty pień, w górnej części korony gałęzie skośnie wzniesione, dolne lekko przewisające.
-liście,latem ciemnozielone i lśniące, jesienią pięknie przebarwia się na czerwono, zwykle ładniej niż dąb czerwony Quercus rubra. Przebarwianie następuje od wierzchołka – przez pewien czas górne partie korony są jaskrawo czerwone podczas gdy liście na dolnych konarach jeszcze zupełnie zielone.
-płytki ale bardzo silny układ korzeniowy sprawia, że dobrze znoszą przesadzanie i doskonale rosną na glebach „trudnych”tzn. podmokłych lub ubitych o zniszczone strukturze (przy ulicach w miastach).
UPRAWA:
Dąb błotny lepiej niż inne drzewa radzi sobie na glebach podmokłych, ale rosnąć może na każdej lekko kwaśnej glebie, nawet na bardzo suchej. Najszybciej -jak prawie wszystko- rośnie na żyznych glebach umiarkowanie wilgotnych. Nieodpowiednie dla dębów błotnych są gleby wapienne o odczynie zasadowym.
Stanowisko powinno być słoneczne, wtedy będzie się pięknie przebarwiać i zachowa kształtną koronę.
Na mrozy jest dąb błotny jest całkiem odporny, zupełnie wolny od znaczących chorób i szkodników.
