Stewarcja wzrosła? (Stewartia monadelpha) rośnie tylko w pd-wsch. części Japonii, głównie w lasach bukowych. Jedyny las złożony niemal wyłącznie z drzew tego gatunku rośnie opodal Jokochamy, jest rezerwatem przyrody.
OPIS:
Stewarcja wzrosła (tylko taką polską nazwę spotkałem) rośnie bardzo wolno, ale wyrasta w największe ze wszystkich gatunków stewarcji drzewo – w ojczyźnie najwyższe osiągają ponad 25 metrów wysokości. W Polsce będzie raczej tylko wysokim krzewem lub małym, nisko rozgałęzionym drzewkiem ze skośnie wzniesionymi pędami (podobnie jak S. pseudocamellia).
S. monadelpha ma liście mniejsze niż inne gatunki stewarcji (do 8 cm długości), dojrzałe ciemnozielone i lśniące, młode obustronnie owłosione. Pokryte włoskami są również młode pędy tej stewarcji – dobra cecha identyfikacyjna. Jesienią liście pięknie przebarwiają się na pomarańczowo i czerwono, po ich opadnięciu widoczna staje się kora – na pniu i grubszych gałęziach lśniąca, brązowa lub pomarańczowobrązowa.
Kwitnąć zaczyna w czerwcu, bardzo liczne kwiaty mają 2,5-3 cm średnicy (powszechnie wiadomo, że małe jest piękne!).
Uroda i małe jak na stewarcję wymagania sprawiły, że stewarcja wzrosła jest lubianym tworzywem dla twórców bonsai.
UPRAWA:
Stewartia monadelpha jest najbardziej ze wszystkich stewarcji odporna na niekorzystne warunki środowiska. Jak wszystkie, najlepiej rośnie w cieniu, ale akurat ta lepiej znosi suche powietrze i pełne słońce – byle gleba była dostatecznie wilgotna, nie przy nagrzewającej się latem ścianie.
Uchodzi za mniej niż stewarcja kameliowata odporną na mrozy – 6-metrowej rosnącej w arboretum w Rogowie podczas „zimy stulecia” 2005/2006 przemarzły czubki jednorocznych gałązek.
