Dąb Michaux (Quercus michauxii) rośnie na południowym wschodzie Stanów Zjednoczonych. Opisał go około roku 1800 francuski botanik Andre Michaux.
OPIS:
Dąb Michaux w naturze najczęściej spotykany jest na glebach żyznych i wilgotnych. W ciepłym klimacie południa USA często osiąga 30 metrów wysokości, a rosnący w Alabamie rekordzista ma aż 61 metrów wysokości i blisko 2 metry średnicy! W rejonach o surowszym klimacie i krótszym okresie wegetacji (jak w Polsce) pozostanie znacznie mniejszy, ledwie kilkunastometrowy.
Dęby Michaux rosną dość szybko (jak na dęby), młode mają wąskie korony utworzone przez skośnie wzniesionych gałęzie, starsze mają proste, długie pnie i korony owalne.
W Ameryce dąb Michaux nazywany jest:
–Basket oak czyli dąb koszykowy – z jego drewna strugano długie, cienkie wióry, z których wyrabiano kosze używane do zbioru bawełny. Współcześnie dąb Michaux jest na południu USA jednym z ważniejszych gatunków dostarczającch doskonałej jakości drewna. Jasnobrązowe, twarde i sprężyste jest znakomitym materiałem na meble, podłogi, przeróżne konstrukcje i sprzęty.
–Swamp chestnut oak czyli błotny dąb kasztanowy. „Kasztanowy” dlatego, że liście ma podobne nie do spotykanych powszechnie dębów, ale do liści kasztana jadalnego. Natomiast „błotny” dla odróżnienia od innych dębów kasztanowych o bardzo podobnych liściach, występujących przede wszystkim na glebach suchych: dębu żółtego Quercus muehlenbergii oraz dębu górskiego Quercus prinus.
–Cow oak, krowi dąb. Duże, zwykle około 3-centymetrowe, żołędzie dębu Michaux zupełnie nie zawierają gorzkiej taniny, są słodkie w smaku, można je jeść na surowo jak orzechy. Z tego powodu są przysmakiem nie tylko ludzi (żołędzie tego dębu od tysięcy lat są składnikiem diety plemion zamieszkujących obszar występowania tego gatunku) ale i wielu gatunków ptaków i ssaków – w tym „tytułowych” krów. Wspomnę przy okazji, że dwa wcześniej wymienione dęby „kasztanowe”, żółty i górski, również mają słodkie, smaczne na surowo żołędzie.
Niezależnie od wymienionych wyżej pożytków, dęby Michaux są również cenionymi drzewami parkowymi i ulicznymi. Pomimo obecności przymiotnika „błotny” w jednej z potocznych nazw radzą sobie również na glebach suchych oraz dobrze znoszą warunki miejskie. Duże liście dębów Michaux (mają 10-20 centymetrów długości) latem ciemnozielone i lśniące, jesienią pięknie przebarwiają się na żółto i czerwono.
UPRAWA:
Dęby Michaux sadzić należy na stanowiskach słonecznych, odpowiednie są gleby trochę kwaśne – wapiennych nie lubią.
W USA uprawiane są z powodzeniem w tzw. 5 strefie klimatycznej czyli w rejonach gdzie zimą temperatury spadają do -29 C. Przejściowy klimat Polski charakteryzuje się zmiennością pogody wiosną i jesienią (przymrozki w maju i we wrześniu), okres wegetacji jest krótszy i dlatego w chłodniejszych rejonach odpowiednie są gleby raczej suche. Rosnące w takich warunkach szybciej zakończczą wegetację latem i zdołają dobrze zdrewnieć przed zimą. Będą rosnąć wolniej, osiągną mniejsze rozmiary i wcześniej wejdą w okres owocowania (na glebach wilgotnych i żyznych zaczynają obradzać żołędzie dopiero dwudziestoletnie.
Jak większość dębów, dęby Michaux nie lubią przesadzania, dlatego na miejsca stałe należy sadzić już nieduże, a w zimniejszych rejonach wskazane jest okrycie młodych na zimę.
