Dawidia chińska ( Davidia involucrata var. vilmoriniana) pochodzi z gór w południowo-zachodniej części Chin. Odkrył ją w 1871 roku francuski misjonarz i przyrodnik Armand David (ten sam który jako pierwszy opisał pandę wielką). W roku 1897 inny francuski misjonarz i botanik Paul Guillaume Farges wysłał kilkanaście cennych nasion de Vilmorin’owi, pierwsza dawidia zakwitła w Europie w roku 1907.
OPIS:
Dawidie chińskie mają w młodości regularne, stożkowate korony, u starszych drzew zaokrąglone. Mogą osiągać 20 metrów wysokości.
Nazywana na różne sposoby: „drzewo duchów”, „drzewo chusteczkowe”, „gołębie drzewo” – wszystko za sprawą wielkich, nawet 25-centymetrowych podsadek (takie nibypłatki, jak np. u derenia kousa – u tego ostatniego kilkakrotnie mniejsze) osłaniających kuliste kwiatostany.
Podczas kwitnienia dawidie wyglądają niesamowicie – w maju do parków i ogrodów botanicznych przejeżdżają wycieczki specjalnie aby je podziwiać.
UPRAWA:
W młodości dawidie są wrażliwe na mrozy, bardzo wrażliwe na późne przymrozki(trzeba okrywać!). Dorosłe w znacznym stopniu odporne, ale nie zalecam sadzenia na wschód od Wisły. W chłodniejszych rejonach może ucierpieć podczas surowej zimy.
Na nieco wilgotnej i kwaśnej glebie młode dawidie rosną bardzo szybko. W pierwszych latach służy im cień, pełne słońce jest niewskazane.
