Barbula klandońska (Caryopteris x clandonensis) powstała ze skrzyżowania barbuli mongolskiej (Caryopteris mongholica) z rosnącą w Japonii i wschodniej Azji barbulą szarą(Caryopteris incana Syn. C. mastacanthus, C. sinerisis ).
OPIS:
Znana jako „kariopteris”, barbula jest półkrzewem (drewnieją jej tylko nasady pędów) w polskich warunkach o wysokości do 70 cm.
Pierwsze kwiaty o pięknym, niebieskim kolorze rozwijają się w sierpniu, zwykle barbula kwitnie aż do października.Są bardzo nektarodajne – ze względu na niezwykłą porę kwitnienia barbula jest bardzo ceniona przez pszczelarzy, pszczoły i motyle.
Różne barbule klandońskie w różny sposób dzielą się cechami swoich przodków. U niektórych widać przewagę cech barbuli mongolskiej – długie, słabo ząbkowane lub całobrzegie liście o szarej barwie, kwiatki jasnoniebieskie nieco większe od przeciętnych. Te z dominującymi genami barbuli szarej mają liście krótsze i ząbkowane, ich kwiatki są ciemniejsze.
Na zdjęciu niżej widzą Państwo liście gatunków rodzicielskich – barbule klandońskie mogą mieć liście różnej barwy, wielkości i kształtu, są takie „po środku”. Podobnie kwiatki – stąd tyle zarejestrowanych odmian dostępnych w handlu
Liście wszystkich barbul bardzo silnie pachną (lawendą?).
UPRAWA:
Barbule wymagją słońca i suchej, przepuszczalnej gleby. Źle znoszą zimy jeśli poziom wód gruntowych jest wysoki – mogą zamierać nawet stare krzewy. W chłodniejszych rejonach wskazane jest okrywanie nasady krzewu.
Wiosną dobrze jest barbulę krótko przyciąć – na silnie odrastających pędach będzie mnóstwo kwiatów do samej jesieni.
