OPIS: Stewarcja wzrosła (tylko taką polską nazwę spotkałem) rośnie bardzo wolno, ale wyrasta w największe ze wszystkich gatunków stewarcji drzewo - w ojczyźnie najwyższe osiągają ponad 25 metrów wysokości. W Polsce będzie raczej tylko wysokim krzewem lub małym, nisko rozgałęzionym drzewkiem ze skośnie wzniesionymi pędami (podobnie jak S. pseudocamellia). S. monadelpha ma liście mniejsze niż inne gatunki stewarcji (do 8 cm długości), dojrzałe ciemnozielone i lśniące, młode obustronnie owłosione. Pokryte włoskami są również młode pędy tej stewarcji - dobra cecha identyfikacyjna. Jesienią liście pięknie przebarwiają się na pomarańczowo i czerwono, po ich opadnięciu widoczna staje się kora - na pniu i grubszych gałęziach lśniąca, brązowa lub pomarańczowobrązowa. Kwitnąć zaczyna w czerwcu, bardzo liczne kwiaty mają 2,5-3 cm średnicy (powszechnie wiadomo, że małe jest piękne!). Uroda i małe jak na stewarcję wymagania sprawiły, że stewarcja wzrosła jest lubianym tworzywem dla twórców bonsai - oto 40-letne drzewko, dzieło Yasuo Mitsuya. UPRAWA: Stewartia monadelpha jest najbardziej ze wszystkich stewarcji odporna na niekorzystne warunki środowiska. Jak wszystkie, najlepiej rośnie w cieniu, ale akurat ta lepiej znosi suche powietrze i pełne słońce - byle gleba była dostatecznie wilgotna, nie przy nagrzewającej się latem ścianie. Uchodzi za mniej niż stewarcja kameliowata odporną na mrozy - 6-metrowej rosnącej w arboretum w Rogowie podczas "zimy stulecia" 2005/2006 przemarzły czubki jednorocznych gałązek.  |    |