Parocja perska (Parrotia persica)  rośnie na południowy zachód od Morza Kaspijskiego - w północnym Iranie i na terenach dawnego ZSRR.

OPIS:
   Nazwą "żelazne drzewo", ang. "Ironwood", w różnych rejonach świata określa się dziesiątki gatunków drzew o szczególnie twardym drewnie. W Europie tym mianem określana jest parocja perska.
   Parocja jest bliską kuzynką oczarów. Na pierwszy rzut oka podobna, osiąga znacznie większe rozmiary: nisko rozgałęzione lub wielopniowe drzewo może mieć u nas po stu latach nawet kilkanaście metrów wysokości. Efektowna o każdej porze roku:
  -wczesną wiosną, jeszcze przed rozwojem liści kwitnie.
  -latem wyróżnia się zdrowymi, lśniącymi liśćmi.
  -efektownie wyglądają oczaropodobne rogate owoce - czasem parocje owocuje bardzo obficie.
  -najefektowniejsza jest bez wątpienia jesienią, podczas przebarwiania liści. Mogą one przybierać kolory od słomkowego, przez pomarańczowy do fioletowoczerwonego - zawsze bardzo czyste barwy.
  -w okresie bezlistnym zwraca uwagę lśniącą, gładką korą pnia i konarów.

UPRAWA:
   Odporna na mrozy i suszę, doskonale rośnie w miastach jako drzewo uliczne. Znosi ocienienie, ale najładniej przebarwia się na stanowiskach słonecznych. Nie lubi gleb wapiennych i wysokiego poziomu wód gruntowych.
   Rośnie bardzo powoli.


Pień ponadstuletniej parocji
Parocja perska jesienią

Kwiaty parocji

Parocja perska - gałązka z owocami